δαύτος

-η, -ο (Μ ταῦτος, -η, -ον)

αυτός, -ή, -ό (πάντοτε με πρόθεση)

1. (επαναληπτική) «με τα μάτια ακολουθώντας το νεογέννητο το φως και σε δαύτο αναφτερώντας»

2. (προσωπική αντων. γ' προσ.) «δεν δίνω πεντάρα για δαύτον»

3. (δεικτική) «τί περιμένεις από δαύτον;».

[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. δαύτος προήλθε από τη συνεκφορά τού έδε «κοίτα, ιδού, να» και της αντων. αυτός].